Biggest fear

strength comes with fear

In any persons life what will be biggest fear
Why it's said that you get angry only on people whom you love most
If there is so much love why anger then, isn't it


Everyone must have thought on this surely
Then we try to answer these questions based on our situations
but we never answer ourselves fully and just try to go away from these questions


Why


Answer is simple though we ask these questions when someone
else does it we know that even we do the same thing


But then why do we do it


Let's try to answer simple question  that why we get angry on people we love most
The person we love the most is the person we depend on completely
We get used to that person so much that we hardly know or care how much that person is important in our life
So we start to take the person for granted so much that we deny the existence of the person as separate
But this cannot happen forever and once that person denies to be taken for and then we get angry
Here still both are loving each other the same way


Why this anger then


Its sense of insecurity in our kind for the person that the person will be denied every time
This is the most basic reason for anger in almost all case


This anger most of the time is unnecessary but human emotion can't help it




But why are we talking about anger for so much time when blog says biggest fear


It's because sense of insecurity causes anger and it's next stage is fear
Actually fear is always there when anger is shown off but never acknowledged


The fear comes into picture when anger doesn't work and makes person lose control


So what is biggest fear for a person other than death


The answer is already there
It's the felling of being rejected from the most loved one


so be careful and think twice before choosing person and surrender emotionally


The biggest strength is biggest fear




Ashish Shevale

अरे चूप बस ना जरा

डोक्याला आहे ताप
मांडून ठेवले आहेत व्याप
आता चूप बस ना जरा


घेतले traning of sap
सगळे गळून गेले from tap
अरे त्याला बंद कर ना जरा


दुध पिऊन झालाय बॉस साप
अरे कुठे  फेडणार हे पाप
आता बस कर ना जरा

कंटाळून केली कंपनी swap
पण इथे हि तेच crap
आता वाजतील म्हणजे बारा

घरी जाऊन राजरोस
ऐकून तिचे रोजचे डोस

अगं चूप बस ना जरा

गळ्याचा घेतलाय माप
आता अजून एक necklace चा व्याप
अगं बस कर ना जरा

घरात आणि ऑफिस मध्ये सांभाळून तोरा
आता झडू लागलाय माझा तुरा
अरे नाचून थकला का रे मोरा




ही कविता weekend ला सकाळी आठ ला उठून cell वर लिहिली आहे त्यामुळे समजून घ्यावे


आशिष शेवाळे

Cloud

have you ever seen a sky completely clean blue without a single even white cloud
I dont think it ever happen
then why do we expect people to be that way

Today saw the sky full with white and grey clouds and even black cloud with silver lining (I might be too much optimistic) from My apartment

The sun rays were trying there best to pierce through them

But the best part is the sun rays, the source, beautifies the cloud which blocks clean sky

just believe in source

प्रेम असंही

प्रेमाच्या सागरात बुडाल्यावर समजतं

गटांगळ्या खाणं काय असतं

मग गवताच्या पात्याच्या आधाराची अपेक्षा करणं

म्हणजे स्वतःला फसवणं असतं

इथे तर सगळं सोडून स्वतःला झोकून दिलेलं असतं

स्वतःच मी पण एका बंद कोपर्यात बांधून ठेवलेलं असतं

अशावेळेस जेव्हा मनाला वेदना होतात

आपली माणसं जेव्हा दूर लोटतात

मनाचा मग तोल सुटतो 

प्रेमाचा अंकुर मुळापासून खुडतो

वार्याने पेटवलेला वणवा कोण थांबवू शकेल

प्रेमाला अजून एक वेडा प्रेमी फक्त मुकेल

कलोजस

स्टेशनबाहेर पडून घरापाशी आलो. बिल्डिंगच्या खाली एक मिनिट शांत उभा राहिलो. नेहमीसारखंच दिवसाच्या अफाट वेगानं गरगरल्यासारखं झालं होतं. दिवसभरातले दबक्‍या संतापाचे, धुसफुशीचे, अस्तित्वहीनतेचे क्षण डोळ्यांसमोर येत होते. काय माझं नाव? काय माझी ओळख? काय माझे छंद? काय माझी अभिरुची? कोण मी? स्वतःविषयी सारी उमेद, आत्मविश्‍वास गर्दीच्या पावलांखाली चिरडून गेली होती.

घरातून बाहेर पडलो आणि हजारातला एक होऊन चाकरीच्या दिशेने चालू लागलो. रस्त्यावरच्या एका डबक्‍यातून एक कार भरधाव वेगानं निघून गेली आणि माझ्या पॅंटवर त्या चिखलाच्या पाण्याचे काही शिंतोडे उडवून गेली! काही कळायच्या आत पुढच्या वळणावरून दिसेनाशीही झाली. ना दाद; ना फिर्याद! तसाच रेटून चालत राहिलो. संतापाच्या तंद्रीत कुठल्या तरी वाहनासमोर जरासा रेंगाळलो, तोच त्या कारनं कर्कश हॉर्नचा आवाज, अंगावर कुणी वसकन्‌ ओरडावं, तसा फेकून दिला. दचकून थोडा बाजूला झालो. कारमालकानं जाता जाता तुच्छतेनं माझ्याकडं पाहिलं. "कहॉं कहॉं से आ जाते है साले!' असा त्याचा शेरा कानावर आदळला. पायांना गती दिली आणि वर भरलेल्या आभाळाकडं पाहत, कुठल्याही क्षणी कोसळेल, अशा पावसाची प्रार्थना करत स्टेशनकडे निघालो.
स्टेशनवर नेहमीसारखीच हीऽऽ गर्दी! "डिस्कव्हरी'वर वाळवीची वारुळं दाखवली होती, ती आठवली. एकमेकांना खेटलेली, चिकटलेली, बुजबुजलेली ती वस्ती! आम्हीही तसलेच. स्वतःचंच आयुष्य कुरतडत बसलेल्या वाळव्या. ट्रेन लेट होती. ती तिची वेळ झाली, तेव्हा आली आणि मला पोटात भरून निघाली. आजूबाजूला माणसंच माणसं. छोटे, मोठे, कर्कश, किनरे, भसाडे आवाज. शिंका, उचक्‍या, खोकले, मानेवर आदळणारे श्‍वासोच्छ्वास. माझे हात-पाय, डोकं, शरीर त्या गर्दीच्या स्वाधीन. तशातच पाऊसमहाराजांचं आगमन झालं आणि दरवाजाजवळ उभे असलेले आम्ही त्या थेंबांनी भिजू लागलो. कपड्यांआत घामाचा ओलावा नि बाहेर पावसाचा.

ईप्सित-स्टेशनावर बाहेर फेकला गेलो आणि छत्री उघडून ऑटो शोधायला लागलो. माझ्या एरियात येण्याचा ऑटोवाल्याला "मूड' नव्हता. त्याच्या हाता-पाया पडून, जास्त पैशाची लालूच दाखवून एकदाच्या त्याच्या रिक्षेत बसलो आणि त्याच्या गुर्मीदार उपकाराचं ओझं पाठीवर घेऊन ऑफिसात पोचलो.
आल्यावर बॉसच्या केबिनमध्ये उशिरा येणे, कामातली इफिशिअन्सी, पेंडिंग जॉबविषयी खेटरे खाणे इत्यादी बौद्धिकं, परिसंवाद उरकून अनेक खुर्च्यांपैकी एका खुर्चीत बसून कामाला प्रारंभ केला. कॉम्प्युटर बडवला. फायली उरकल्या. भेटायला आलेल्या क्‍लाएंट्‌सचे प्रश्‍न, खोचक तिरकस शेरे, संताप, समजावणी हे सोपस्कार उरकले. मध्ये डब्यातली गार भाजी-पोळी संपवली. चहाचे कप रिचवले. ऑफिसमधल्या दिवसाचा रकाना भरला आणि पुन्हा एकदा अफाट गर्दीतला एक कण होऊन ट्रेनमधून घरी निघालो. स्टेशनबाहेर पडून घरापाशी आलो. बिल्डिंगच्या खाली एक मिनिट शांत उभा राहिलो. नेहमीसारखंच दिवसाच्या अफाट वेगानं गरगरल्यासारखं झालं होतं. दिवसभरातले दबक्‍या संतापाचे, धुसफुशीचे, अस्तित्वहीनतेचे क्षण डोळ्यांसमोर येत होते. काय माझं नाव? काय माझी ओळख? काय माझे छंद? काय माझी अभिरुची? कोण मी? स्वतःविषयी सारी उमेद, आत्मविश्‍वास गर्दीच्या पावलांखाली चिरडून गेली होती.
एक बधीर अनोळखी शरीर, अस्तित्व घेऊन दाराची बेल वाजवली आणि दार उघडताक्षणी "बाबा, बाबा' करत चिमुकलीचे रेशमी हात गळ्यात पडले. आत काहीतरी थरारलं. काहीतरी सजीव झालं. "बाबा, आज की नाही शाळेत काय झालं..', "बाबा, मला खांद्यावर बसव', "आमच्या टीचरनी निबंध सांगितलाय, तो दे ना लिहून...', आणि हे सारं तृप्त कौतुकानं पाहणारे माझ्या बायकोचे डोळे!
"अगं थांब पिलू, बाबा आत्ताच आलाय ना ऑफिसमधून...दमलाय बघ किती...त्याला पाणी दे आधी!' अशी तिची लगबग. हातात अलगद आलेला गरमागरम चहाचा कप! क्षणांच्या मागे एकदम एक मंद, सुरेल पार्श्‍वसंगीत सुरू झालं. बायकोचं लडिवाळ आर्जव..."अहो, आ आठवड्यात वेळ काढा हं...आई-बाबा म्हणत होते बरेच दिवसांत जावईबापू आले नाहीत जेवायला!'
मुलीला निबंध लिहायला चार वाक्‍यं सांगितली तर "आई ।।, बाबा कसला ग्रेट आहे. दहा मिनिटांत निबंध दिला,' असं सर्टिफिकेट हातात आलं! ज्याच्यासाठी केला होता अट्टहास, ती चूल पेटली आणि अन्नब्रह्माची ती ऊब डोळ्यांवर छान पेंग आणू लागली! आणि रात्रीच्या अंधारात पाठीवर अलगद मायेचा हात फिरला, "किती धावपळ करतोस रे आमच्यासाठी...दमलं का माझं बछडं!!'
थकल्या शरीराला पुढल्या दिवसासाठी बळ आलं. माझी "गरज' असलेले हे जिवलग, माझे आप्त, माझे सुहृद! माझी "ओळख' असलेली ही माझी माणसं, माझं जग, माझी आकाशगंगा! अंतरात लीन-दीन, ओळखशून्य, मावळलेला सूर्य पुन्हा पूर्वेकडं झेपावला...एका नव्या दिवसाच्या प्रारंभासाठी!

कलोजस
तो टीव्हीवर असतो
तेव्हा कोणीच नसतो,
अस्तित्वाच्या फांदीला लोंबणारा
चुरगळलेला मांसाचा
कंटाळलेल्या अस्थीचा
एक सांगाडा घामेजलेला,
गर्दीची गती अंगावर घेऊन
वहात जातो निर्जीवपणाने
कुर्ल्याकडे,
सांडपाण्यातील किड्यासारखा,
व्यक्तित्वहीन.
पण कुर्ल्यातील सिंगल रूममध्ये येऊन
चटईवर, चौपाईवर मरून
तो जेव्हा पुन्हा उठून बसतो
दिवेलागणीच्या प्रकाशात,
तेव्हा तो झालेला असतो
एक प्रचंड कलोजस
बाप
भाऊ
नवरा...
पेटलेल्या चुलीचा स्वामी,
छताला टांगलेल्या दिव्याचा
रखवालदार,
अस्तित्वाचे अठरा लगाम
सांभाळणारा,
अठरा सोनेरी अश्‍वांच्या पाठीवर
आसूड ओढीत
आपल्या ग्रहमालेचा परिवार
जीवनाच्या अंतराळात
मिरवीत नेणारा एक
साक्षात्‌ सूर्यनारायण!

- कुसुमाग्रज
("प्रवासी पक्षी' या काव्यसंग्रहातून)


वाक्यरचना संदीप खरे


स्त्रोत http://www.marathiradio.com/node/46

सरळ गोष्ट सरळच असुदे

आजचा ब्लॉग थोडा रुक्ष वाटेल

गणितावर आहे ना

पण कधी कधी गणित पण जगण्याची पद्धत किंवा एखाद्या गोष्टी कडे बघण्याची पद्धत शिकवून जातं

खालील गणिताच कोडं असच आहे बघा सुटत का





एकदा ३ मित्र जेवण्यासाठी हॉटेल मध्ये गेले

बिल आला ७५ रुपये

तिघांनी २५ ,२५, २५ रुपये काढून वेटरला दिले
तू तू मी मी

मेनेजर ने ५ रुपये कन्सेशन दिला

वेटर ने २ रुपये स्वताला ठेऊन (आता का ते विचारू नका)

आणि तिघांना १, १, १ रुपया परत दिला

प्रत्येकाला २४ रुपये पडले

इथपर्यंत सगळं ठीक आहे




मग प्रत्येकाला २४ + २४ + २४ = ७२ रुपये पडले + वेटरचे २ रुपये = ७४
मग १ रुपया कुठे गेला???




आता लहानपणा पासून असं शिकवलं आहे की गणित कधी चुकत नाही मग हे काय झाल
असं मनात आलं ना की कुठे गेले ते गणिताचे मास्तर त्यांना घालतो हे कोडं आणि फिदीफिदी हसतो

पण असं झालाच कसं


मी सरळ उत्तर नाही देणार पण तुम्हा लोकांना भावार्थ समजेल









वेगळ्या प्रकारे ही गोष्ट मांडतो

त्या तिघांची नाव अ ब क
सगळं सारख फक्त ते पाच रुपये वेटर ने अ ला सगळे आणून दिले
आता
अ चा खर्च २० आणि ब आणि क चा २५ आहे
अ नी खुश होऊन वेटर ला २ रुपये टीप दिली

आता
अ चा खर्च २२ आणि ब आणि क चा २५ आहे

मग
अ नी ब ला १ आणि क ला १ रुपये दिले

आता
तिघांचा खर्च २४ रुपये सारखा झाला

अरे आता चुकलेलं गणित बरोबर कसं झाल
कारण एकच
गणित चुकत नही आपण चुकीच पाहत आहे
आता या ब्लॉग च शीर्षक पटल असेल

आशिष शेवाळे

व्यक्त

संध्याकाळ ...
दाटलेलं आभाळ
मोर पिसारा फुलवायला
मन भरून नाचायला
पावसात चिंब व्हायला पिसारा फुलवून तयार
तितक्यात तिच्यावर हलकेच सूर्यकिरण ढगांमधून वाट काढून पडतात
आधीच तिचे डोळे पावसासाठी अधीर आता आणखीनच चमकतात
ढगांकडे पावसाचा आनंद व्यक्त करायला विजा आहेत गडगडाट आहे
मोराकडे त्याचं पिसारा आहे
पण तिच्याकडे...
तिच्याकडे तिच सुंदर मोहक लाजणार हसू आहे
फरक फक्त व्यक्त करण्यामध्ये आहे





हे मी vegas मध्ये venetian होटेल मध्ये पाहिलेल्या enchantment चित्राचं वर्णन आहे

विश्वास

आज सकाळी उठलो

पाण्याचा नळ चालू केला आणि नळातून पाणी आलं

विश्वास होता पाणी असणार नळाला

मग फ्रीज उघडला दुध बाहेर काढलं चहा बनवण्यासाठी

विश्वास होता फ्रीज/इलेक्ट्रिसिटी रात्र भर चालू राहील आणि दुधाला नासवून देणार नाही

मग स्टोव चालू केला

विश्वास होता तो गरम होईल आणि चहा बनवायला मदत करेल

किती सहज या गोष्टी आपण गृहीत धरतो नाही

रात्री झोपताना विश्वास असतो उद्या सकाळ होईल सूर्य उगवेल म्हणून शांत झोपू शकतो

कोणीही कितीही म्हणल कि जगबुडी होणार आहे २०१२ ला तरीही ३० वर्षांनंतर फायदा होईल असा पेन्शन 

प्लान आपण घेतो

पण आपण नक्की कोणावर विश्वास ठेवत असतो

कोणाच्या बोलण्यावर

स्वतःवर

का आपल्या विस्वास ठेवण्याचा ताकदीवर

आपण एखाद्या गोष्टीवर विश्वास ठेवतो ती गृहीत धरतो कारण आपण त्या शिवाय जगू शकत नाही

आपण आपल्या मनाला समजावत असतो कि सगळं ठीक आहे काही काळजी करायची गरज नाही

पण खरच का आपण इतकं निश्चितपणे सांगू शकतो का

थोडक्यात आपणआपल्या मनाला फसवत असतो पण त्या फसवाण्यावर आपण विश्वास ठेवत असतो

एकूण सांगायचं तर

आपण आपल्या विश्वास ठेवण्यावर विश्वास ठेवतो

आपल्या फसवाण्यावर विश्वास ठेवतो

किंवा सोप्या शब्दात सांगायचं तर

आपण विश्वासावर विश्वास ठेवतो

आशिष शेवाळे

Road to destination... live it

 

I received this forwarded mail and found its thoughts to be one sided. So sharing it along with a try to make it complete

Here is the mail

A boat docked in a tiny Goan village. A Tourist from Mumbai, a MBA guy, complimented the Goan fisherman on the quality of his fish and asked how long it took him to catch them.

"Not very long," answered the fisherman.

"But then, why didn't you stay out longer and catch more?" asked the MBA guy .

The Goan fisherman explained that his small catch was sufficient to meet his needs and those of his family.

The MBA guy asked, "But what do you do with the rest of your time?"

"I sleep late, fish a little, play with my children, and take a siesta with my wife. In the evenings, I go into the village to see my friends, play guitar, sing a few songs....I have a full life."

The MBA guy interrupted, "I have an MBA from IIM-A, and I can help you!

You should start by fishing longer everyday. You can then sell the extra

fish you catch. With the extra revenue, you can buy a bigger boat."

"And after that?" asked the Goan.

"With the extra money the larger boat will bring, you can buy a second

one and a third one and so on until you have an entire fleet of trawlers.

Instead of selling your fish to a middle man, you can then negotiate

directly with the processing plants and maybe even open your own plant. You

can then leave this little village and move to Panjim, or even Mumbai. From

there you can direct your huge new enterprise."

"How long would that take?" asked the Goan.

"Twenty, perhaps twenty-five years," replied the MBA guy .

"And after that?"

"Afterwards? Well my Friend, That's when it gets really interesting,"

chuckled the MBA guy , "When your business gets really big, you can start

selling stocks and make millions!"

"Millions? Really? And after that?" asked the Goan.

"After that you'll be able to retire, live in a tiny village near the

coast, sleep late, play with your children, catch a few fish, take a siesta

with your wife and spend your evenings doing what you like with your

buddies."

"With all due respect sir, but that's exactly what I am doing now. So

what's the point wasting 25 years?" asked the Goan.

This is where the mail ended

But I felt what could have the MBA guy  answered

So lets hear it too                

The MBA guy said

Its not about resting in a village or spending 'free' evenings that matter at end of life. You can do it at any time although. Its the way you live your life. Its the road and not the destination that matters, because once the destination is reached there is no road to walk on. And this is the most stagnant area of life. So then you will ask should I never reach the destination. The answer is no. Do reach the destination, say yes I did it, enjoy it for a while and then set your next destination. The moment you will stop doing that, you will lose the reason to live

This works for me. Hope you will enjoy it too

ajun kahi charolya

दूर गेल्या शिवाय
जवळ येता येत नाही
प्रेमात पडल्या शिवाय
वेडं होता येत नाही


वयात आल्यावर प्रेम कवितांशिवाय
दुसरा काही सुचत नाही
माणसात आल्यावर त्या कवितांवर
हसण्याशिवाय दुसरा काही उरत नाही


जग धावत असले तरी
मला धावण्यात रस नाही
चालत सुद्धा जिंकता येत असताना
धावण्याची मला हौस नाही

देवाची इच्छा असेल तर
माणूस उचलला जायला वेळ लागत नाही
पण यमाची इच्छा नसेल तर
साधं मरण सुद्धा गवसत नाही

तुझ्यासोबत...तुझ्यासोबतीने.........

तुला एकट सोडून
मी कधी जाणार नाही
कितीही पावसाच्या सारी पडल्या तरी
दवबिंदूला हरवू देणार नाही

पुढे जाताना
मागे वळून बघणार नाही
पण तुला बरोबर घेतल्या शिवाय
पुढे पाऊल टाकणार नाही

पुढच्या जन्मासाठी पुण्य कमावण्यात
या जन्मी वेळ घालवणार नाही
"चार दिनो कि जिंदगी" मध्ये
कुठलाही थेंब एकटा पिणार नाही

मारण्याची वेळ आलीच
तर एकट तुला सोडणार नाही
कारण आपण वेगळं झालो तर
आपल्या अस्तित्वालाच अर्थ उरणार नाही

- आशिष शेवाळे


ही कविता पहिल्यांदा वाचताना प्रियकर-प्रेयसीच्या प्रेमाची वाटते
पण जर हीच कविता माझ्या जगण्याने, life ने, माझ्यासाठी लिहिली आहे असे समजून वाचली तर नवीन अर्थ समोर येईल

Life, How to live… decision is yours

When people talk about life they try to get philosophical because they feel that’s the only way to understand the life. But they forget one thing, no one is interested in understanding what’s life but everyone is interested in how to live it

So without getting philosophical, as its IPL season, let me write in cricket way

Lets say life, of the world as a whole, is a cricket match, maybe a twenty 20, then we all are the part of this match

Now when there is a cricket match, different components of it would have to be considered like from the players, audience, match managers, media, camera-man to even person selling cold drinks to audience.

Everyone here does his/her job for only one thing to survive.

No one can comment on which job is better as everyone is in a job. So, all should be considered equal. But we don’t accept it, isn’t it. A person in audience believes hat he’s better than person selling cold drinks while a player believe that he’s better than person sitting in audience chair. Everyone’s life is exciting and new. Let’s talk about player here.

When a player comes on the playground it’s like his one time chance to prove himself that whatever he has practiced all these years isn’t waste. Even we in life get such rare moments to prove ourselves.

Now our player, Mr. A is on strike and is going to face the bowler. He doesn’t know what type of ball, a short-pitch, full toss or even a beamer, he will have to face. Whatever it is he has to play it. Even we in our life seldom know what we are going to face the very next moment so cannot make ourselves always ready. It’s always the skill at last minute, the skill which we have gained through practice for the whole life and here is the time to use it.

Now there will be two results when Mr. A faces the bowl. Either he plays it, maybe hit a six, or he gets out, maybe clean bowled. If he hits a six, audience will give a huge round of applause. If he is out audience will wait for next man to come on strike.

The truth to be understood, either way match doesn’t ends when player is out of match, only his place is taken by somebody else.

The match goes on till eternity

The only thing that we can do is give our best and live, not survive, life fully considering this is the last moment of our life and we won’t get this chance again.

माझ्या काही चारोळ्या

जमत नाही आता तुझ्यावीण जगणं
डोळ्यांना तुला बघण्यापासून तरसवण
मनातल्या इच्छांना घालता येत कुंपण
पण कसं शक्य आहे प्रेमाच्या सागराला आवरणं


माझ्या मनात जेव्हा पाखरू बनून तू उडतेस
माझ्या मनातल्या प्रत्येक फुलाला कसा तुझा सुगंध देतेस

तुला बघत असताना भान माझे हरपून जाते
तुझी कळी खुललेली पाहून जग माझे फुलून जाते


आठवण तुझी आली की रोमांच अंगी फुलतात
श्वास तुझा स्मरतो अन डोळ्यात आठवणी दाटतात

What do we see

We can see length, breadth and height i.e. we can see, feel, think of, lie in three dimensions.

But is it the only thing we do?

Can’t we see other than this?

Can’t we imagine world other than this?

What we see is length and breadth of the object. So, we are made up for 3D. But can we imagine world in 2D?

World in 2D will be something which does not have one of the three above mentioned dimensions.

Let’s see which we can cut out.

Imagine I have a picture in which there is a mountain in background, a tree just backside of a man standing just ahead of man.

So, I have to cut one of the dimensions what if I cut height? Then all things will be a point from front and we can’t recognize or know from front? So, skip this dimension.

What if we cut length? Then all the things will be a straight line? So again skip it.

So, can we cut breadth i.e. the feeling of near and far? If we do that, then just for time being, we change our place (view point) to any other side, we will see just a line. And from front………just a plane.

In this plane, we will see that the man is standing, on the same place dog is standing, on the same place tree is there and on the same place mountain is also there………also with their original height and breadth.

Huh! Hard to imagine.

But this is only a picture………

What about whole world just in one screen………Impossible.

So, we can see or feel only three dimensions.

But is that we really do?

<!--[if !vml]--><!--[endif]-->

Let’s go to geometry. Imagine a cube with length = L, Breadth = B and Height = H. So, we can see it and feel it.

Assume that there’s a line joining origin O (0, 0, 0) to A (L, B, H). This will be a slant line in all 3 dimensions and we can feel it.

Now, imagine we are standing on plane of L * H i.e. shaded plane. What we can see is a line joining points B and A (not O and A).

Imagine, we are standing on plane on plane L * B i.e. dotted plane. Then we can see line is joining points O and C (not O and A).

Why this happens??? This is because when we stand in one of the dimensions, we cannot feel it.

Can this be applied to what we are seeing right now? This will mean that as we are standing in one dimension, we can’t feel it but we can see other 3 dimensions.

Then what is the dimension we are standing at? It’s, of course, TIME. Let’s take an example for proving this.

If we try to see revolution of earth around sun then it wouldn’t be oval as time can’t come back i.e. the line drawn in time dimension can’t reverse its direction. Then earth will “REVOLVE” in a straight line. we ing in one dimension aree are seeing right now? one of the dimensions, we cannot feel it.

Can anyone imagine it???

Thus, as long as we are studying in time’s plane, we are happy. The moment we step out, can’t say how will we see our previous frame of reference and what will be our frame of reference at that time?

Let’s make things more complicated. Great scientist Mr. Albert Einstein has discovered 13 dimensions.

Then as we see only 3, are we simultaneously stepping on remaining 10 dimensions……… and how are we doing that???

Atleast I don’t know………

Ashish Shevale

Money for cricket or arrogance

England’s leading businessman along with famous ex-cricketer has announced for a Twenty-Twenty match whose winner team will get one crore pounds (84 crore rupees) between England and West-Indies.

The fact that cricket is attracting good amount of money is good news in the sports and entertainment industry. But the money offered is only for cricket love or there is different side to it.

The entry of the British businessman in helicopter along with the box of money in cash in press conference suggests that this not only cricket. Years together English people are known for their arrogance. The act again speaks their arrogance.

Why did Britain feel for so much money to be given to cricket now when IPL proved success? The answer is simple. But is that the only thing that matters.

When such news comes we Indians feel like Britain is much better than India and we are living in a very pitiable condition. Many of the leading newspapers and news channel made it big news which the Britain wanted.

In Indian Premier League every sponsor has invested average 400 crore of rupees in each team which sums up to be 3200 crore of rupees only in the team investment. The rest of numbers are better to tell that India has a tremendous amount of money. The Forbes list of Richest people in world has almost five Indians.

People of India still feel that there are countries that are better than us. Yes there are some but if we do not consider ourselves best how others will see us as best. In a local Marathi newspaper of Pune, Mr. Sunil Gavaskar wrote an article on this news which had a title saying

This is the reason English people ruled the world for 150 years.

We Indians have got independence 61 years ago. England could rule us for 150 years is a shameful and not a proud act.

Indians, we are the greatest and talented people in world. Feel like a winner to be one.

Ashish Shevale

Pune.

Hi

Hi Everyone
i'm new to this blogpost Hope u will like and enjoy me!!!